Manon: ‘Esther, kan jij mij vertellen hoe anderen jou omschrijven?’ 

Ze begint gelijk te lachen… en dat kenmerkt Esther in haar totaliteit. Deze enthousiaste dame is altijd druk bezig en wil ook graag actief zijn. ‘Of zoals mijn man zegt: jij maakt nog meer uren dan ikzelf met een vaste baan.’ Esther heeft duidelijk een missie: ze wil van alles ondernemen en zo komt van het ene het andere. Ze is vrijwilliger bij de atletiekvereniging, ambassadeur van KNGF Geleidehonden, helpt bij een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking… en haar rijtje is nog niet eens compleet. ‘Het is waardevol om dit te kunnen doen. Ik zie mijn beperking ook niet als een belemmering! Ik pak de kansen en hoop daarmee ook anderen te inspireren. Zo ben ik ook ooit OMZIEN Barendrecht gestart.’

‘Omzien Barendrecht? Wacht even, Esther… misschien is het handig om dit toe te lichten.’ 

‘Samen met een andere slechtziende in Barendrecht vroeg ik me af of er niet meer mensen met een visuele beperking in Barendrecht moesten zijn die graag leuke activiteiten willen ondernemen. Voor jongeren en minder mobiele ouderen is er al voldoende, maar voor fittere inwoners was er weinig aanbod. Daarom zijn wij samen OMZIEN Barendrecht gestart.’

OMZIEN Barendrecht is een dynamische vereniging door en voor blinden en slechtzienden, die actief onderdeel zijn of willen zijn van de maatschappij, vergezeld door anderen die affiniteit hebben met deze groep. Het is een groep gelijkgestemden die elk hun eigen proces heeft geaccepteerd en wil genieten van alles wat mogelijk is in de maatschappij. Esther beschrijft het ook als een echte vriendengroep. ‘En iedereen is welkom,’ voegt Esther hieraan toe. Benieuwd? Klik onder dit interview op de button.

‘Esther, is je actieve karakter ook de reden dat je bent gaan hardlopen?’ 

‘Eigenlijk loop ik al heel lang. In 1994 meldde ik me aan bij de atletiekvereniging in Barendrecht. Ik weet niet beter dan dat het een deel van mijn leven is en ook een deel van mijn leven heeft gevormd.’ Esther leefde in die periode in een beschermde wereld, ondanks dat ze zelf heel zelfstandig was opgevoed door haar ouders. In hun ogen kon Esther alles. Haar ouders lieten haar alles ondernemen wat ieder kind ook deed. Zo fietste Esther ook naar school. ‘Levensgevaarlijk natuurlijk, maar als het niet lukte, bedachten we een andere manier.’ Die vrijheid wilde ze terug. Ze doorbrak het patroon en werd lid van de atletiekvereniging, waar ze destijds – en nu nog steeds – hardloopt met de reguliere loopgroep. ‘Ik loop met wel 30 buddy’s.’ Ze loopt zoveel mogelijk zelfstandig zonder lintje.

‘Wauw, Esther! Dat lijkt me waardevol. Kun je ons daar iets meer over vertellen?’ 

‘Eigenlijk weet ik niet beter. Ik ben nou eenmaal zo begonnen met hardlopen en bij de vereniging is iedereen zo gastvrij dat, als ik hulp nodig heb, ze me begeleiden.’ De loopgroep is voor haar ook een speciale groep, naast de twee trainingen per week werkt Esther samen met een aantal hardlopers uit deze loopgroep toe naar de marathon van Rotterdam. Esther loopt samen met haar buddy de hele marathon. ‘Ik ben zo ontzettend blij en trots op mijn buddy. Zij let op mij, dat geeft mij een veilig gevoel en biedt rust. Naast de communicatie praten we ook onderweg, zo verteld zij waar we onderweg zijn en langskomen.’

‘Is de sfeer in Rotterdam ook aanstekelijk voor jou, Esther?’ 

Daar hoefde Esther niet lang over na te denken. Esther heeft in 2014 en 2015 ook de marathon gelopen. Dit jaar werd het weer eens tijd. Of zoals Esther het noemt: ‘Ik heb nu weer de tijd om te trainen. Mijn man past op de honden. Het is een gezellige groep die samen toewerkt naar Rotterdam. Uitstekend, beter kan niet!’

Esther noemt direct Rotterdam wanneer haar wordt gevraagd welk loopje haar het meeste is bijgebleven. Haar allereerste marathon in 2014, waar alles misging. Iemand zou haar tijdens de marathon begeleiden, maar diegene kon Esther in de menigte nergens vinden. Ook had haar begeleider het eten voor onderweg mee. Door haar boosheid en frustratie liep ze harder dan ze had gedacht, geheel op eigen kracht. Ze sloot zichzelf volledig af door in haar eigen gedachten te keren. Toen ze over de finish kwam, dacht ze dat ze doorliep, maar haar benen wilden niet meer. Daar stond ze, op de streep, met een oerkreet: ‘VOLGEND JAAR WEER!’ En die kwam er in 2015, waar alles volgens plan verliep.

‘Wat wil je andere slechtzienden meegeven?’ 

‘Zie jezelf niet als een beperkt, maar leef met de mindset dat er uitdagingen zijn. Een uitdaging is niet onmogelijk, maar biedt juist kansen.’ Zo gaat Esther net als ieder ander met het OV. ‘Ik denk dat ik ook uitstraal dat ik geen medelijden met mezelf heb. Ik sta in mijn kracht door juist iets te proberen, en als het niet lukt, is er altijd wel iemand die mij helpt. Ik kan natuurlijk ook altijd wel lachen om het feit dat ik weer iets heb ondernomen dat echt onmogelijk bleek te zijn.’ In ieder geval: sta positief in het leven!

Esther voegt hier nog aan toe vanuit haar eigen ervaring: ‘Het is juist zo fijn om binnen de grote wereld te functioneren. Mijn wereld is groter en dat kan die van iedereen zijn als je onderdeel bent van een reguliere groep. Zo zien anderen dat slechtzienden voldoende kansen hebben en kunnen meedraaien in de maatschappij. Hierdoor ben ik wendbaar, durf ik meer en vertrouw ik ook op mensen.’

‘Als alles mogelijk is, wat is dan je droom?’ 

‘Ik wil nog heel graag het Noorderlicht zien. En gezond oud worden natuurlijk.’ Daarnaast is voor Esther een kleinere droom al uitgekomen. Dit jaar is zij betrokken bij de organisatie van de Landelijke Running Blind Dag in Barendrecht. Hierover kan ze verder nog weinig loslaten, behalve dat iedereen straks welkom is!